deel 7 - Een reis tot slot

Hong Kong of zoom je nog verder in: Mong kok, dat is de naam van de wijk waar we ons hotel geboekt hadden. Leuk ware het niet dat dit de dichtstbevolkte wijk van heel de  verdomde wereld is. De 4 koffers van ruim 20 kilo waren intussen nog zwaarder geworden en ook had ik het idee dat het er geen 4 maar 5 waren geworden. In ieder geval moesten deze koffers allemaal bij onze 9m2 grote nieuwe woonplaats geraken. Maar gelukkig er was een bus met speciale bagagerekken die je naar deze wijk bracht vanaf het vliegveld. Wat een geluk nu hoefde we maar 250 meter te lopen met 100 kg bagage precies oneerlijk over mij verdeeld. Omdat we de weg niet precies wisten werd onze beste vriend "google maps" er maar weer eens bijgehaald. Deze makker had ons al zo vaak geholpen en we hadden er dan ook alle vertrouwen in dat deze 250 meter ook weer geen enkel probleem zouden zijn. Plottwist! dit was het wel, een heel groot probleem zelfs. Want zoals de grootte van onze niet goedkope hotelkamer al deed vermoeden wonen hier op 1 meter op google maps, zo'n honderden mensen. 250 meter door de mensenzee verder en bestemming bereikt. Maar welk van de 600 woningen in deze 20 google maps meterige radius?? De koffers constant bij een van ons achterlatend zodat de ander ging zoeken was niet ideaal maar wel de enige oplossing. Het was mijn beurt voor de ontdekkingsreis en ik had beet: een trap omhoog met meer deuren. Het leek op een hotel en de enige die het daar eigenlijk niet mee eens was, was de eigenaar van de woonkamer waar ik me in bevond. Dit realiseerde ik me na een zeer ongemakkelijk gesprek waarin ik Engels sprak maar mijn gesprekspartner vreemde boze Chinese klankentaal. Na zeker een half uur hadden we dan toch echt het juiste hotel en bleek al snel waarom de incheckmeneer zo verschrikt gereageerd had na het zien van onze bagage; de koffers waren bij elkaar al zo'n 4m2 groot en de komende dagen leken een levende versie te worden van "unblock me", "chocoban" of hoe ik het zelf ken: dat spel met dat rode autootje wat dan door allemaal andere autootjes het bord moet oversteken. De toilet stond al onder de douche dus daar hoefden we ons geen zorgen meer over te maken. Sterker nog dat bevorderde de efficiency(njah). De stad werd behalve met onze rituele pot bier ook ingeluid met een automatisch "verrassing van de chef" gerecht van de menukaart in louter Chinese tekens gemaakt door Chef Satan hemzelf. Hoe ik dat wist? het vagevuur zat compleet in dit gerecht verwerkt en ik zweette nog meer dan van toen ik die koffers naar de 4e verdieping moest brengen in Thailand. Ik kan best tegen pittig maar na het gerecht "dynamite" in de Filipijnen was dit het volgende "er is ook een grens" gerecht. Tot zover was ik nog geen fan van Hong Kong en aan de volgende dagen de taak hier verandering in te brengen. Dat lukte: dag 2 werd ingevuld met een verkenning van de stad en het bezoeken van restaurants, tempels, musea en cafeetjes. (ook bedankt Jarno voor de tips) Het toffe aan de stad is dat het gebouwd is op een berg, je wandelt dus constant helling op of af, tof maar vermoeiend. Gelukkig hebben ze hier iets slims op bedacht: overal door de stad liggen openbare roltrappen. Roltrappen zijn niet alleen super cool maar ook leveren ze je op deze manier zoveel minder spierpijn op. Net als in heel Azië is de keuken in Hong Kong ook weer fantastisch en kan je hier eigenlijk voor vrij weinig geld uiteten in sterrenrestaurants, mooi meegenomen pluspunt. Maar het meest hilarische van deze dag was het feit dat de gehele Filipijnse gemeenschap op kartonnen dozen kaartspellen zat te spelen door heel de stad en er een festival aan de gang was voor Filipijnse inwoners. Typish Filipijnen, allemaal naar een ander land gaan maar nog steeds alleen elkaar opzoeken en precies hetzelfde doen als in eigen land. Grappig doch Belachelijk!

Diezelfde tekst zou ik ook willen plakken op de rij die er de volgende dag stond naar de kabelbaan. De kabelbaan duurde een half uur en zou je leiden naar een dorpje hoog in de bergen. Dit dorpje stond onder meer bekend om “the big Buhda” een gigantisch standbeeld van een Buhda. De afmetingen weet ik niet precies, maar gigantisch mag letterlijk genomen worden. Andere toeristische trekpleisters waren een tempel met meer dan 1000 Budha’s, een wandeling en niet te vergeten; het chocolademuseum. Laatstgenoemde was niet mijn idee, maar dat betekent niet dat ik minder plezier beleefde aan mijn chocolaatje in de vorm van een beertje schilderen voor de volle 5 minuten plus de andere 20 minuten waarvan ik zo vrij was geweest er bij te trekken. Best gaaf, alles was gemaakt van chocolade; denk aan: tafels, stoelen, aubergines, paprika, monopoly spel, kasten, auto’s. De thermostaat een keer te hoog zetten of de airco te laag kan cruciaal zijn voor je omzet. Bij het verlaten van dit museum kneep Mariz nog even in de wangen van een random dik joch wat ook een chocolaatje aan het inkleuren was, hierop keken de ouders die hiernaast zaten evenals ik elkaar verdwaasd aan. we vervolgde onze reis.

 Het was weer eens tijd voor een wandeling door de bergen, iets wat ik erg graag doe en dus al weken over zeurde, we hadden er al 2 in de Filipijnen gedaan tijd voor de laatste genaamd: The Lion’s rock, een wandeling die toen we opzochten waar we moesten beginnen niet echt werd aangeraden. Het was namelijk al een heel stuk lopen naar het beginpunt hiervan. Mensen hadden het over kilometers en dus konden we de review van een man die zei dat je tot een bepaald punt de taxi kon nemen wel bedanken. In ieder geval dat is wat we toen dachten, later toen we het beginpunt niet konden vinden en we “the Wilson Trail” gevolgd hadden bleek dat we 2 wandelingen in een dag hadden gedaan en we op het verkeerde punt begonnen waren. Met andere woorden we waren al zo’n 3 uur berg op en af aan het lopen voordat we überhaupt bij het beginpunt waren. Beastmode Mariz had er flink de pee in en kwam weer eens in de gelijknamige “beastmode” terecht. Alles was mijn fout, ook dingen die jaren geleden waren gebeurd, waren nu ineens weer mijn fout. Wat er dan gebeurt heb ik nog niet beschreven. Fase 1 is dus de vermoeidheid, Fase 2 is het mij verwijten van alle wereldproblematiek en nu komt die, mijn favoriete fase, fase 3. Fase 3 is het als een idioot de berg oprennen, mensen die met speciale klimuitrusting in groepen met een gids een berg opgaan worden in een oogwenk voorbij gesprint en ik moet alle zeilen bij zetten om haar niet uit het oog te verliezen. Dit gebeurde eerder in de Filipijnen ook al, maar deze was heftiger. Uiteindelijk was de energie helemaal op en begon het huilen, fase 4. Grappig die gelijkenis met de vorige keer. Na nog een paar uur bereikte we de top en het uitzicht was echt geweldig. De wandeling zelf was al geweldig onder andere door de grote aantallen apen die constant met ons meeliepen of door de bomen achter en voor je door slingerde, echt mooi om te zien hoe slim die beesten zijn. Natuurlijk sowieso mooi om te zien, de enige apen die ik voor mijn gehele reis gezien had waren die in dierentuinen. Maar het uitzicht dus, echt adembenemend. Er is een ander punt in Hong Kong waar je dan met een lift naar toe kan en waar dan buiten de 1000 fotograferende mensen het uitzicht ook mooi schijnt te zijn. Maar geef mij dan maar liever dit, iets waar niemand is en waar je hard voor gewerkt hebt. De skyline van Hong Kong met daarachter de zee pal voor en onder je, maar het enige wat je hoort is de wind door de bomen en het geritsel van vogels en apen door het bos. Het heet “the lions rock” omdat een van de bergen die je vanaf de top kan zien, lijkt op het hoofd van een leeuw. Ik vond het “The Lions Rock” omdat ik me voelde zoals Simba in “the Lion King” boven zijn rijk. Na in totaal 8 uur en zeker 20 bergkilometers stonden we weer beneden bij het tramstation waar we ook uitstapte voordat we de taxi namen. Op dat moment was ook Mariz blij dat we het gedaan hadden en werd dit toch wel de meest memorabele dag aan onze Hong Kong reis. Om dat te vieren kocht ik ons een gebraden gans en een pot bier. Top dag!

Opnieuw het gedoe met de koffers, maar nu hoefden we niet te zoeken en dus ging dit een stuk soepeler. Nederland was helaas alweer bijna in zicht, gelukkig nog eerst een locatie die als je 30 uur overstaptijd nam veel goedkoper was dan een directe vlucht naar Amsterdam. Dat was dan ook de reden dat we Singapore aan onze lijst toegevoegd hadden. Het vliegveld was al mooi met bioscoop, vlindertuin en tram van het ene terminal naar het andere. Maar de stad zelf is ook zeker de moeite waard, zeer modern en goed georganiseerd. De hele stad is rookvrij op bepaalde speciaal aangelegde rokersplekken na en het lijkt of je in de toekomst bent. Het is dan ook vooral een stad voor business en rijke zakenlieden. Toen we daar midden in de nacht aankwamen was alles al top geregeld en na wat hulp bij ons hostel nadat we onze pincode vergeten waren, waren we binnen. We hadden een goedkoper hostel geboekt en hier werden we aangesproken als “spacekadet,” hilarisch met “de ruimte” als thema natuurlijk, maar op onze kamer gekomen was dat niet het enige in dit thema. De kamer was gevuld met 6x2 op elkaar staande spaceshuttles, de deur opende met een ruimtegeluidje als je een of andere kaart er tegen aan hield en van binnen was ook alles net of je in een ruimteschip zat. Gelukkig was er nog een matras maar verder was 1 nacht wel genoeg met 2 personen. In zo’n superwarm ruimteschip. Tijd om de stad verder te verkennen: bij de highlights van Singapore stond een glaskoepel met daarin een tuin. Laten we dat dan maar eens gaan bekijken. Super vet! Zeer goed gemaakt en prachtig om wat uren in rond te lopen, in een andere hal was zelfs nog een Tijdelijke Show die alle vooroordelen over Nederland goed had blootgelegd: klompen, koeien, tulpen en molens alles was daar. Ook dit land werd weer afgesloten met een terrasje en 50 euro voor 2 cocktails zijn daar normale prijzen. Dit betekende persoonlijk Faillissement en dus stonden we alweer snel op dat geweldige vliegveld te wachten op onze 12 uur durende vlucht terug naar Amsterdam. Een Nederlandse jongen van onze leeftijd vergezelde ons in die 12 uur in de stoel naast ons en de gesprekken met hem maakte het dat het leek of de tijd iets sneller ging. Schiphol kwam in zicht en we zeiden de jongen tot ziens want daar stond mijn familie al te wachten om ons terug te brengen naar de laatste bestemming: Thuis.

Wat waren het een geweldige maanden! Veel nieuwe mensen ontmoet en de familie en cultuur van Mariz leren kennen. Een hoop geleerd over hoe mensen aan de andere kant van de wereld leven en veel nieuwe dingen geproefd en ervaart. Gave activiteiten gedaan maar ook minder mooie dingen gezien en meegemaakt. Al met al heeft het me wijzer gemaakt als persoon en was het een tijd waarover ik over jaren met trots zal spreken en nooit meer zal vergeten.