deel 2 Palawan de Filipijnen

Toen ik zondag 24 februari mijn laatste verhaal uploadde had ik nooit verwacht dat ik zo’n 15 uur later met criminelen zou staan te dansen. Toch was dit het geval…

Eenmaal aangekomen in Puerto Princessa(hoofdstad van Palawan) besloten we na het inchecken in ons pension en een kop koffie om naar Iwahig te reizen. Iwahig is een gevangenis op een eiland zo’n 40 kilometer rijden vanaf Puerto Princessa, uniek aan deze plaats is dat de gevangenis geen muren heeft en open is voor toeristen. We besloten de trycycle te nemen, dit is het meest voorkomende vervoersmiddel in de Filipijnen en het is simpelweg een motor met een hutje er aan vastgemaakt. De rit heen en weer met de chauffeur wachtende op ons tot we terug waren kostte omgerekend zo’n 16 euro inclusief fooi. Mij heb je daar dus niet over horen klagen. We reden de gevangenis in over een wat hobbelige weg en kwamen tot stilstand voor een soort van gebouw wat me het meeste deed denken aan een school. Ik had echt geen flauw idee wat te verwachten… Gaan we de gevangenen zelf zien? Zitten ze opgesloten in een cel of aan een boei ofzo? Bewakers had ik tot dusver alleen nog bij de ingang van het eiland gezien.

Het volgende wat er gebeurde was in ieder geval niet bij me opgekomen als mogelijke optie. We liepen het gebouw binnen en troffen daar eerst een soort van winkeltje met allemaal armbanden, kettingen, beeldjes en nog veel meer gemaakt van voornamelijk hout, maar het was het geen gebeurde achter dit winkeltje wat onze attentie opeiste: een man of 15 in een oranje overall stonden daar namelijk een dans op te voeren die duidelijk goed ingestudeerd was. We liepen door het winkeltje tot aan het stuk waar de mannen hun perfect synchroon lopende dans stonden uit te oefenen. Ik vond het meteen al prachtig om te zien en begon dan ook met de muziek mee te klappen, hierop nodigde een van de mannen me uit om mee te doen met de dans. Dat liet ik me geen 2x zeggen, ik had immers niks te verliezen. Helaas had ik er niet echt aan gedacht dat ik, in tegenstelling tot mijn danspartners, niet alleen geen oranje overall droeg maar ook helemaal de danspassen niet uit mijn hoofd kende. Het zag er dan ook niet zo gestroomlijnd uit van mijn kant en Mariz was niet de enige bezoeker die besloot deze amusante wanvertoning op camera te vereeuwigen. Ik herinner me een vrouw die de totale 2,5 minuut( want zolang duurde mijn eigen versie van de dans) vastgelegd heeft terwijl ze me echt ongelooflijk hard aan het uitlachen was! Dit hele spektakel stond eigenlijk niet op mijn bucketlist maar ik heb “dansen met dieven en moordenaars” er toch maar snel aan toegevoegd( en afgevinkt.) Hierna konden we nog met ze praten en zo bleek het inderdaad dat de man die me eerder uitgenodigd had om mee te dansen vastzat voor een dubbele moord. Een ander zat vast voor het stelen van een motor en dan waren er nog 13 waar we niet eens mee gesproken hadden. Het waren vriendelijke mannen met echt indrukwekkende levensverhalen(dank hierbij aan mijn tolk Mariz) Mijn Tagalog(Filipijnse nationale taal) is namelijk nog niet zo heel goed en hun Engels liet ook nog wel wat te wensen over. Dat is ook niet zo raar want blijkbaar is het toch niet echt een toeristische trekpleister en soms zien ze er maanden zelfs helemaal niemand vertelden ze. In het winkeltje met zelfgemaakte spullen heb daarom ik ook nog een T-shirt en Mariz wat armbandjes gekocht om ze wat te steunen.

Voor de volgende dag hadden we een tour geboekt naar de Underground river, dit was eigenlijk de reden dat we naar Puerto Princessa gekomen waren. Deze 8.2 kilometer ondergrondse rivier behoort tot de 7 wereldwonderen der natuur. Met een groep van 9 begonnen we onze boottocht met gids door de enorme tunnel, we eindigde deze ook met 9 en het meest leuke aan de tour was eigenlijk onze hilarische gids. Het was indrukwekkend en ik heb nog nooit zo veel vleermuizen gezien maar het was veel te toeristisch en alles ging me te geleidelijk en georganiseerd, op de automatische piloot bijna. Waarschijnlijk waren mijn verwachtingen ervan ook gewoonweg te hoog, maar dat mag vind ik als je bij de 7 wereldwonderen der natuur hoort. Overigens kan ik me dat nog wel voorstellen want het is ook wel onvoorstelbaar dat de natuur een 8.2 kilometer lange grot maakt dwars door het midden van een berg. Al met al ben ik blij dat ik er geweest ben en was het een mooie 2e dag van onze reis en anders had ik ook nooit de 2 meter lange Monitorlizards(monitorhagedis) gezien, wat een beest was dat!                      Ons Bezoek aan de provinciehoofdstad sloten we de volgende dag af met het gerecht wat me meerdere malen door de Filipino’s  werd aangeraden om te proeven en met de streekdelicatesse van Puerto. Dit was dus een ontbijt met crocodile sisig gemaakt van de krokodillen van de nabij gelegen krokodillenboerderij en “Tamilok” wat houtworm betekent in het Filipijns. Krokodil: lekker! 20 cm lange slijmerige houtworm: minder lekker, om al niet te zeggen; begrijpelijk dat het nooit van dit eiland afgekomen is, alsof je een vlezige boom naar binnen werkt. Bah! Al moet ik zeggen na dat ik hier langer en langer ben en bijna iedere dag Filipijns eet, ik het steeds meer begin te waarderen. In mijn eerste week was het soms toch wel eetlustvernietigend(spellingscontrole vind het goed, okee) om stinkende vissen vol vliegen later compleet op tafel te zien verschijnen of om de ingewanden van varkens of kippen te eten of om mensen die heel de dag op de grond zitten stukken van een varken af te zien snijden en met hun blote handen in een plastic of papieren vuilniszak flikkeren. Maar nu zie ik er juist de charme van in en denk ik dat ik dit eten zelfs zal gaan missen wanneer ik weer terug in Nederland zal zijn. Het is allemaal echt super vers en wij in Nederland zijn eigenlijk gewoon niks gewend met onze voorgesneden zakken met groente of kipblokjes. Bizar eigenlijk!

De volgende bestemming is El Nido in het noorden van het eiland en bekend om zijn mooie bountystranden en het islandhopping(varen van eiland naar eiland.) Hiervoor hadden we 5 dagen uitgetrokken. De reis was er een van 7 uur met een bestelbusje waar 15 man in konden, (volgens hun) (ik zal in ieder geval nooit meer klagen bij een vlucht van 3 uurtjes met Ryanair) midden door de bergen. Gelukkig konden we hier 140 kilometer per uur rijden anders had het de hele dag geduurd. Comfortabele reis? Nee, de Vogelrock in de Efteling is niks meer dan een simpel treinreisje in vergelijking met deze rit. Aangekomen in El Nido moesten we toch nog even met de trycycle naar ons Bed en Breakfast want de straten waren te smal en druk voor het busje. Hieraan was niks overdreven, het was al druk en de enige pinautomaat in dit vreselijk toeristische plaatsje was ook nog eens bij ons om de hoek, tenminste dat wil zeggen; de wachtrij hiervoor begon bij ons om de hoek. Het was dan ook niet voor niets dat het hier zo toeristisch was, het plaatsje was schitterend, smalle straatjes met zomerse eettentjes en alles omringd door een prachtig langgerekt zandstrand. Veel tijd in deze dagen werd vanzelfsprekend doorgebracht op dit strand en vooral ’s avonds was voor ons de Cocobar een populaire bestemming. Deze bar had iedere avond een liveband met classics van Pink Floyd, Metallica, Red Hot Chili Peppers, Queen en andere grootse artiesten in hun repertoire. Waarschijnlijk was El Nido de plaats waar ze vandaan kwamen want ze traden op over de hele wereld op festivals. In ieder geval kon ik hiervan wel genieten en de Red horse(Filipijns bier) smaakte ook bijzonder goed. Het mooiste vond ik nog wel dat we daar op Woensdag waren maar toen we Zaterdag terug kwamen werd ik ontvangen met een: “Happy to see you again sir!” en kregen we de beste tafel midden in de kroeg. Ik was zeker niet de enige toerist maar op de een of andere manier herkenden meerdere mensen me, (zelf acht ik de kans enorm groot dat dit te maken heeft met de geweldige Filipijnse overhemden die ik aangeschaft heb.) Zo werd ik iedere keer als ik langsliep begroet door het complete personeel van de seafood bar aan het strand waar ik eens 1x gegeten had. Wilden een ander persoon met me op de foto omdat ik zo’n geweldige blouse aan had en kreeg ik “local discount” bij de bierbrouwerij. Met tevredenheid kon ik dus zeggen dat mijn missie om te integreren als een “local” geslaagd was, mensen konden bijna niet zien dat ik niet uit de Filipijnen kwam.

Hoogtepunten buiten het bestellen van het “OPAAA menu” bij het Griekse restaurant waren wel de “dagtours”. Hierbij voer je met een groepje per motorboot van de ene droombestemming naar de andere. Meertjes en stranden omringd door rotswanden van 60 meter hoog met maar één ingang waar je letterlijk door heen moest kruipen, prachtige palmboomstranden waar je melk vers uit de kokosnoot drinkt en het helderste water voor het snorkelen tussen koraal en de honderden gekleurde vissen.

Ik zal eerst maar even vertellen waarom dat menu nou zo bijzonder was voordat ik daar weer allemaal boze mails over krijg. Aangekomen bij de Griek, bestelden we dus dit menu, niet wetende wat we ons hiermee op de hals haalde. Een dikke 5 minuten later kwamen er 3 mannen met een soort van taartje naar ons toe, deze werd voor onze ogen in lichterlaaie gezet en vervolgens werd er in 3-voud keihard “OPAAA” door de zaak, of specifieker in onze gezichten geschreeuwd en werd het compleet verbrande taartje voor onze ogen neer op tafel gezet. Zelden zo hard gelachen, een aanrader mocht je eens in de buurt zijn.

Maar goed, eilandhopping dus, dit beloofde een hele uitdaging te zijn aangezien het feit een van ons 2en niet kon zwemmen(ik mocht niet zeggen, wie.) Met een groepje van 6 begonnen we aan die van Donderdag; gelukkig een kleine groep want andere boten zaten vol met 24 personen. Omdat de groep zo klein was en we toch met de gebruikelijke 3 bemanningsleden/gidsen vertrokken was dit bijna een privétour en konden we ook veel sneller dan de andere grote groepen vertrekken. Alle bestemmingen werden bereikt toen hier verder nog niemand was en met reddingsvest en wat hulp van die ander van een van ons 2en, werden angsten overwonnen deze dag. Tijdens de op de boot gegrilde lunch konden we wat bijpraten met de andere toeristen in dit gezelschap, 2 Filipijnse, een Fransoos en een Nederlander waren onze metgezellen. Dat het een gezellig groepje was werd bewezen met een diner na onze tour. De Nederlander genaamd “Wil” wist nog wel een prachtig plekje om te eten, op een dakterras aan het strand waar je zelf je vis moest kiezen en ze deze ter plekken voor je grilden. Inderdaad een leuk restaurant en zo werd het ook duidelijk dat deze Nederlandse meneer van een jaar of 60 eigenlijk een hoge rechter aan het hooggerechtshof in Den Haag was. Toch interessant om daar eens een biertje mee te drinken. Een erg gezellige dag en de tour van zaterdag wist dat niet meer te overtreffen ondanks opnieuw oogstrelende locaties. Wel gebeurde er deze zaterdagavond nog een noemenswaardig verhaal: Het leek een avond niet gek veel anders dan de andere te worden; we liepen in de richting van het strand opzoek naar onze “stamkroeg” Net nadat we weer werden begroet door het complete personeel van de “seafood bar” stelde ik voor om eens naar de andere kant van El Nido te lopen, hier was eigenlijk bijna niemand te vinden maar je wilt toch alles gezien hebben. Na bijna 1 kilometer gewandeld te hebben zagen we ineens een uithangbord met daarop “Craftbeers” en lokale bieren. Het leek niet echt op een goedlopende zaak en al helemaal niet op een plek waar we nu de avond van ons leven zouden gaan beleven.  Ach ja, de avond zal er na een pul bier in ieder geval ook niet minder mooi op worden, dus wie niet waagt wie niet wint. Eerst moest er een trap opgeklommen worden, ga op blote voeten verder, dat is hier bijna overal. De deur ging open en daar zat een man gitaar te spelen, hij stopte toen we binnenkwamen en opeens was het stil. Niemand, het was de tijd dat alle andere kroegen vol zaten en hier was niemand. Desondanks bestelden we een bier en pepte we de man zijn vertrouwen op om door te gaan met spelen, dat deed hij en zo hadden we een privéoptreden, eigenlijk was hij een van de personeelsleden en was hij gewoon wat aan het oefenen omdat die misschien live-muziek op wilde starten in deze pub(leek me toch niet echt iets om nerveus voor te zijn gezien de bezoekersaantallen) Wel had hij een mooie stem en was het leuk om met hem te zingen. Verdere personeelsleden waren hier nog een meisje van een jaar of 20 en een jongen ook rond deze leeftijd. De jongen zat buiten op het terras in zijn eentje, maar hij gebaarde heel de tijd dat de muziek verschrikkelijk was. Na een paar liedjes besloot ook de jongen naar binnen te komen en bleek al gauw dat hij helemaal niet kon weten of de muziek werkelijk zo slecht was, wel was hij verdomde goed in die gebaren; inderdaad deze jongen was doofstom. Kennelijk vonden ze het geweldig dat wij er waren en had het personeel ook de avond van hun leven want de doofstomme jongen besloot zijn talenten in het maken van shotjes te showen. Winst zouden ze daar niet maken want de shotjes waren van de zaak. We zaten ondertussen op 3 shotjes per persoon toen er opeens een Fins stel binnen kwam en vanaf dat moment begon het toch echt in de buurt te komen van “de avond van ons leven” In een verder leeg restaurant werd er door ons vieren en de 3 personeelsleden meegezongen en geklapt, we hadden mooie gesprekken en er werd vooral veel gedronken. Het was uiteindelijk nog eens 5 geniale creaties later toen we besloten toch maar eens op huus aan te gaan, de hemel begon te lijken op een doedelzak en bovendien was het al 2 uur na de sluitingstijd van het café. Moraal van het verhaal: gebarentaal wordt steeds leuker naarmate je meer drinkt.

Onze laatste bestemming op Palawan was Coron, hiervoor stond ons een boottocht van 6 uur te wachten, de tassen werden gepakt en in de vroege morgen, of late nacht zouden we vertrekken. Ware het niet dat het pakken van de tassen ons wat stressvolle uurtjes bezorgde. “Babe, is this drugs?” en Mariz hield een zak witte kristallen in de lucht. En inderdaad! Ik griste het uit haar handen en keerde de gehele inhoud om in de toilet. Drugs is hier ten strengste verboden in dit land, en met de nieuwe President(“dictator”) worden hier mensen voor vermoord. Zijn levensmissie is om drugs compleet uit dit land te bannen en wordt je hiermee gevonden dan heb je dus ook geen recht op een rechtszaak maar draai je regelrecht het gevang in of wordt je neergeknald schijnbaar wilde iemand ons dus oplichten en had het in een van onze tassen verstopt. Sommige mensen gaan bij vondst hiervan namelijk akkoord met vergoedingen startend vanaf 100.000 pesos in dit corrupte land, een soort van: “verlaat de gevangenis en ga direct naar de 10 dubbel Hiltonhotel bebouwde Kalverstraat, u komt niet over start en ontvangt geen 20.000 kaart.” Het werd helemaal billenknijpen nadat de bagage voor het opgaan van de boot werd gecheckt door drugshonden. We hadden de tassen verder wel doorzocht, maar wat als er nog ergens een geheim vakje zat of dat de hond nog sporen kon ruiken. Gewassen hadden we de tas verder niet, we keken elkaar aan en hielden onze adem in toen de honden onze tassen naderde……. Gelukkig hij liep voorbij en we hadden permissie aan boord te komen. Nu snapte we dus wel dat de gene die ons probeerde op te lichten waarschijnlijk lijntjes heeft lopen met het bootpersoneel. Maar goed dus dat we het op tijd gevonden hadden! Als klap op de vuurpijl was de airco in de boot kapot en werden het 6 helse uren, als kippen in de oven met meerdere mensen die onwel werden.

Maar goed dan toch aangekomen op Coron en de laatste dagen van dit avontuur gingen in. Coron is eigenlijk een plaats die pas vrij recentelijk toeristisch aan het worden is. Deze aankomende maanden beloven recordmaanden te worden en op dag 1 bleek al dat het plaatsje hier niet op berekend was. Alle restaurants en kroegen stampvol. Een rit van 10 minuten rijden duurde er een dikke 40 en overal liepen mensen op de straat wat het er totaal niet veiliger en sneller op maakte. Het was mede-daarom dat we besloten een privétour te regelen, dit was wel wat duurder maar een keer konden we dit ons wel veroorloven, jammer was dat het bedrijf ons vergeten was een gids te regelen en ze gewoon maar een gast van de straat plukte om voor ons te gidsen. De beste man heeft geen woord met ons gesproken, was onaardig en we waren overal veel te laat. Gevolg: de eerste keer dat ik een klacht ingediend heb in mijn leven. nouja, hebben we dat ook gehad. Verder waren we toch wel op mooie plaatsen geweest en met zijn tweeën toch nog een leuke dag ervan gemaakt. De avond werd besloten op een 7 hoog dakterras met een paar gouden rakkers. En gelukkig was het dan toch nog de laatste dag dat we uiteindelijk onze privétour kregen:

De cashewnotenfabriek stond op onze lijst, trycycle meneertje aangesproken en daar gingen we… fabriek gesloten, dat is letterlijk helaas pindakaas te noemen. Gelukkig was onze trycycle bestuurder super aardig en wilde hij ons de volgende dag wel wat mooie plaatsen op het eiland laten zien voor omgerekend 30 euro. Dat was een deal, en dit was nog eens een privétour; Eerst de watervallen aan de andere kant van het eiland, hij ging zelfs met ons mee zwemmen en vertelde ons echt alles over Coron, over hoe het hier vroeger was, over de opkomst van het toerisme, over de watervallen. Geweldig! Het was ook bij de watervallen die overigens zo’n 10 minuten lopen door het bos waren, dat ik de eerste keer apen in het wild zag. Mooi om te zien hoe die van boom naar boom springen. Zelf heb ik ook nog gesprongen en dat was van de waterval af naar beneden in het meertje. Hierna was het tijd voor lunch en de gids woonde hier zelf in de buurt dus hij ging zelf thuis eten maar bracht ons eerst nog naar een geweldig restaurantje met uitzicht op de helderblauwe zee. Het eten was lekker en ook kon ik wel genieten van de kinderen die liedjes mee zongen die pap altijd draait(dat is dus muziek uit de jaren 30.) Toen we weer in de trycycle klommen vertelde het meneertje dat er een python in zijn huis zat en of we hem wilden zien. Een beetje twijfelend zeiden we toch maar “ja.” Dus reden we naar zijn huis en daar lag 2,5 meter aan python in een soort van wasmand. “Look” zei die toen die wat met de wasmand schudden om hem te laten bewegen. De broer had hem met zijn blote handen gevangen vertelde hij. Hij had zijn hoofd vastgepakt waarop de Python geprobeerd had hem te wurgen, gelukkig had een buurman zijn schreeuw om hulp gehoord en was die erin geslaagd de slang van hem af te krijgen, nu lag het gevaarte daar nu dus in de wasmand waarvan ik twijfelde of dat nu wel echt stevig genoeg ging zijn om dat beest daar in gevangen te houden...  Een mooi strand met niet al te veel toeristen werd onze 2e bestemming en de laatste bestemming was een plaats die “hotspring” heette. Met natuurlijk water wat precies de goede temperatuur voor je lichaam zou zijn. Dat was het niet…. Ken je dat gevoel; je bent soep aan het koken en dan knoei je per ongeluk wat over je hand? Nou dat gevoel had ik toen ik dat teringbad  in ging. 41 graden, zelfs vrouwen douchen niet in die temperatuur! Uiteindelijk heb ik het wel gepresteerd om er 1 minuut in te zitten maar het relaxte gevoel wat me beloofd werd was er niet bij.

Dat was de laatste dag van onze eerste fantastische reis op Palawan, met recht het mooiste strandeiland van dit land en wie weet inderdaad van de wereld te noemen. De volgende reis is er alweer in een paar dagen en dat wordt er een waar ik het meest enthousiast voor ben. De hoofdstad van Japan, Tokyo.