deel 6 - Tot ziens Filipijnen, Hallo nieuw avontuur

en nu kwam er nog wat extra's bij de laatste weken in de categorie: natuurrampen....

Ondertussen zijn we alweer eventjes terug in Nederland en ben ik ook alweer aan het werk. Rest mij toch nog om de laatste weken nog even op papier te zetten. Natuurlijk hebben we de foto's nog, maar het zou toch zonde zijn om delen te vergeten later. 

Het is toch ook wel weer een goed gevoel weer terug in Nederland te zijn, het voelt hier in Nederland zo veel veiliger dan in de Filipijnen. Het is hier allemaal (goed) geregeld en georganiseerd en in de Filipijnen loop je iedere dag toch weer risico: Rabiës door de vele straathonden, straatkatten of ratten, Denque of Malaria door muggenbeten, voedselvergiftiging door minder goede manieren om eten vers te houden, het vertrouwen van de verkeerde mensen of opgelicht geworden(zoals wij hebben gehad met de drugs in onze tas) en nu kwam er nog wat extra's bij de laatste weken in de categorie: natuurrampen....

Punten die ik me voor mijn vertrek toch allemaal moeilijk voor kon stellen en die ik pas echt voelde door daar te leven.  Het begon met de vreemde paasviering daar met mensen die zichzelf aan het kruis nagelen of kilometers lang door de wijk lopen terwijl ze zichzelf met doorntakken constant op hun eigen rug slaan.(het bloed moest van de autoruiten afgewassen worden na het passeren van een van deze mensen) Pasen zelf was niet veel beter, terwijl we in Nederland met familie samenkomen en iedereen blij is met de vrije dagen. Geloven mensen daar dat je geen enkele vorm van vermaak mag hebben(Heer Jezus had dit immers ook niet in deze tijd) en dus eigenlijk gewoon de hele Pasen op een stoel moet zitten en wachten tot het over is. Na het bezoeken van zo'n 10 verschillende kerken op de dag voor Pasen(want dat is een andere traditie), heb ik de rest van de tijd kunnen doden met het kijken van films. Van mij hoeft Pasen deze invulling nooit meer te krijgen, maar wel interessant om het eens op deze manier te ervaren. Interessant, maar ook treurig.

Nog 2 weken te gaan hier in de Filipijnen en ik zou de vulkaan die ik bij een van mijn vorige reizen al eens van bovenaf gezien had nog wel eens willen beklimmen. De plannen waren er, maar voordat we geboekt hadden gebeurde het... na dat veranderde alles. 

We zaten op bed een film te kijken en ik voelde wat bewegen: "dat zal Mariz wel zijn die wat heen en weer schuifelde aan de andere kant van het bed" dacht ik, en inderdaad toen ik opkeek was dat het geval. Ze blijft nu toch wel heel lang schuifelen, toch maar eens vragen: "is it you who is moving all the... voordat ik mijn zin af kon maken besefte ik al dat het niet Mariz was die voor dit alles zorgde. Het was een aardbeving en het begon nu op volle sterkte te komen, of misschien leek dat alleen maar omdat ik me nu pas realiseerde dat het een aardbeving was. Ik rende de kamer uit en schreeuwde dat we naar buiten moesten. Ik geloof dat Mariz haar nicht dit ook schreeuwde maar dat ging volledig langs me heen. Alles ging op en neer: lampen slingerde aan het plafond, het plafond op haar beurt slingerde aan het huis en buiten aan gekomen ging de complete tuin met bijbehorende bomen, planten, auto's en omheiningsmuur van links naar recht. Dit alles was binnen het tijdsbestek van zo'n 40 seconden, de elektriciteit begaf het al na zo'n 10 seconden en met haar, stukken dak en een aantal mango's en andere boomhangende vruchten. Gelukkig duurde het niet langer dan deze 40 seconden want aan de barsten in de muren van het huis te zien hadden die het ook niet veel langer gehouden. Dit geld overigens ook voor mijn oren aangezien iedereen in paniek was en er een hoop geschreeuw overal vandaan kwam.(Filipijnse schreeuwen al als ze gewoon normaal praten, je kan je voorstellen wat voor lawaai er vrij komt als ze ook daadwerkelijk schreeuwen) Daar zaten we dan: bijna 40 graden, een huis wat er alle schijn van had dat het bij iedere naschok nog wat delen zou verliezen en geen elektriciteit, internet, telefoonverbinding en ook het water stopte er op een gegeven moment mee. Nu het donker begon te worden waren deze omstandigheden alles behalve aangenaam en het was hopen op een terugkeer van in ieder geval elektriciteit en dan beter gezegd ventilatie. Dit liet nog zo'n 8 uur op zich wachten en omdat er toch ook geslapen moest worden en de insecten en andere beesten het er buiten ook niet echt comfortabeler op maakte werd besloten allemaal maar in de woonkamer te slapen. De hierop volgende weken werd de kans op gevaarlijke naschokken op nog steeds code rood geschat en het met zijn allen in een kamer slapen was in mijn laatste weken dan ook de standaard. Uiteindelijk bleek de totale schade in het gehele gebied vrij enorm te zijn en konden we nog enigszins blij zijn dat het huis nog stond. Ingestorte gebouwen waaronder een supermarkt, een kerk en een gebouw van 4-verdiepingen 10 kilometer verderop kostten in totaal aan 20 personen het leven. In de volgende week zouden een gelijk aantal mensen het niet meer kunnen navertellen bij 2 andere aardbevingen in andere delen van de Filipijnen. De zwaarste aardbeving sinds 1991 in het gebied van Mariz haar ouderlijk huis en het is op zijn minst dus opzienbarend te noemen dat hetgeen wat de oma het meeste bij zal blijven was dat ik op blote voeten het huis verliet ten tijden van de aardbeving! slippers zijn daar toch een soort van religie blijkt eens te meer.

...... tja. zo zie je maar weer dat als je het niet gelijk opschrijft, je het kwijt raakt, mijn voornemens om in de eerste weken na ons avontuur de laatste verhalen op papier te krijgen zijn hopeloos overboord gegooid en nu wordt het graven in mijn geheugen om de laatste herinneringen op te rakelen, toch zonde.  

desondanks, de reizen die we gepland hadden de laatste weken(zoals mijn beklimming van de vulkaan) moesten gecanceld worden wegens veiligheidsredenen, een aardbeving heeft vaker vulkaanuitbarstingen als vervolg en het bleek dat "mijn vulkaan" ook aan het roken was geslagen. Ook door het actief blijven van code rood voor naschokken was reizen sowieso geen al te best idee en ik mocht dan ook blij zijn dat ik een "Tirador" had om de teleurstelling mee te verwerken. dit is het Filipijnse woord voor Katapult en ik vermaakte mezelf dus met het uit de boom schieten van mango's hiermee. Een andere tijdinvulling deze laatste weken was fietsen, in Nederland fietsen we natuurlijk vaak en zelf beoefen ik voor de hobby wielrennen, maar dit was toch wel een stukje anders. De wegen waren zelden verhard en als ze dit een keer wel waren werden ze niet bijgewerkt als hier scheuren of bomen doorheen groeide. Eigenlijk kon je het vergelijken met een fietstocht over een weg belegd met kinderkopjes of kasseien en zelfs dan...  kinderkopjeswegen hebben in ieder geval nog regelmaat. Ook de hitte, insecten en gebrek aan verkeersregels hielpen niet mee aan een vloeiende fietstocht. Na het fietsen van 25 kilometer op een fiets die wij in Nederland alleen voorbij zouden zien komen bij een hopeloze poging van een verzamelaar in "tussen kunst en kitsch", was het uiteraard etenstijd. Honger had ik intussen wel gekregen, het was dan wel pas 8 uur in de morgen maar die molshopen hier waren wel gelegd door een wat grotere soort mol dan in Nederland en steiler waren ze ook al. Zoals ik eerder samen met (Tito Nel) Mariz haar oom ook al gedaan had was het stoppen langs de weg bij een kraampje op straat. Voor niet-locals zoals ik, leek het erop of dit kraampje nog net geen uithangbord had met de tekst: "welkom in de vergulde voedselvergiftiging" Maar nu met een "local" geloofde ik wel in een goede afloop en bovendien is dat toch het echte arme leven lijden in een land als de Filipijnen. Het werd onbeperkt "dirty lugau", wat er precies in zat kan ik niet beschrijven maar er leek wat van kip in te zitten en het ei, peper, en chiliolie kon je naar eigen behoefte zelf toevoegen. Het smaakte verrassend lekker en na de eerste kom volgde er spoedig meer het was immers "unlimited." Na vriendelijk bedankt te hebben en nog geen euro betaald te hebben inclusief fooi met 2 man, fietste we door naar huis. Naar eigen zeggen ben ik hier 2 dagen later weer teruggegaan in mijn eentje en ben ik gegaan voor "de usual" ze herkende me natuurlijk meteen en vonden het prachtig. Gelukkig had ik opgelet en kon ik me redden met een paar woorden in het Tagalog want Engels spraken ze hier niet. Voor zowel de eigenaren als de gemeenschap om dit kraampje heen gebouwd was dit waarschijnlijk een verhaal wat ze door zullen vertellen aan hun kleinkinderen: de eerste blonde blanke man die in dit gebied kwam en terugkwam voor onze dirty lugau. Voor mij geld dit niet veel anders, een moment wat ik niet snel vergeten zal.

Deze laatste weken werden afgesloten met een paar afscheidsdiners, het bezoek van de gehele buurt, dat wil zeggen alle mensen die ik ook maar een keer ontmoet of gezien had die beurtelings met cadeaus voor Nederland en Ierland aankwamen en een zeer emotioneel afscheid op het vliegveld. Dat was het dan: de Filipijnen. Wat een geweldige tijd heb ik hier gehad! Was onze reis nu dan ten einde? nee, de volgende halte op weg naar huis was de hoofdstad van Thailand, Bangkok.

Bangkok, het was weer eens mijn beurt om iets te regelen omdat ik dacht dat het beter en goedkoper moest kunnen dan een of andere privébus op te kopen met chauffeur. Dit vond ik in de vorm van een taxi, spannend bleef het echter wel want in Bangkok zijn er ontzettend veel nep taxichauffeurs die je veel meer laten betalen dan de daadwerkelijke prijs of je ontvoeren en doodmaken en meer van zulk soort rare fratsen. Nou, meneertje het taxichauffeurtje wat we dan toch maar weer mooi even op de kop getikt hadden, bleek al snel niet helemaal zuiver aan de haak en begon ruzie met ons te zoeken nadat hij zelf de verkeerde afslag bleef nemen en we waren dan ook blij dat we eindelijk in ons hostel waren. Toch was het goedkoper dan de bus dus vond ik dat ik gewonnen had en dat mocht best gevierd worden met een Thais biertje. 

Nu ik er zo eens over nadenk was volgens mij de gehele planning van Bangkok in mijn handen en dus was er geen planning. Het werd dus nog even peentjes zweten dit uitstapje, het hostel was in ieder geval wel geregeld en dat zag er mooi en goed uit. Dit had Mariz geregeld want ik had wel gedacht aan een lift als we met 4 koffers van dik 20 kilo een kamer op de 4e verdieping hadden. Zelden zo'n spierpijn gehad daags erop. Bangkok was een klamme stad, benauwd, heet en best vies. Geen wonder dat de meeste toeristen hun tripje dus naar Chang Mai(de 2e stad van Thailand boeken) Deze 5 dagen in Bangkok hadden nooit zo leuk geweest als we onze activiteiten niet zo goed geregeld hadden bleek achteraf. Zo zie je dat af en toe het hebben van geen plannen, het beste plan kan zijn. Natuurlijk bezochten we het over-toeristische koninklijk paleis en andere beroemde tempels, dit was best leuk maar qua voldoening haalde we hetzelfde genot uit onze lunch die middag. Het werd ons toen toch wel duidelijk waarom de Thaise keuken wereldberoemd is en bijvoorbeeld een Filipijnse keuken(hoe goed ook) dit niet haalt. Het diner was van dezelfde klasse en tijdens het diner vonden we plotseling de activiteit van de volgende dag. Een theatervoorstelling over de geschiedenis van Thailand en dus het vroegere Siam. Het deed me een beetje denken aan de "soldaat van oranje" show in Nederland met het continu veranderende podium. De hele zaal werd gebruikt en het was 2,5 uur niet weten waar je moest kijken, adembenemend en een zekere aanrader mocht je nog ooit in de buurt zijn. Je leert het land een beetje kennen en van te voren heb je nog een handvol activiteiten zoals; op een Thaise gitaar spelen, een olifant voeren, Thaise vechtsport beoefenen of in een authentiek Thais gewaad op de foto. Al met al een unieke en zeer goede besteding van je middag/avond. Tot slot gaven we deze mooie dag een uitmuntend gevolg met een bezoekje aan de "Nightmarket" behalve sieraden, kleren en andere vormen van textiel was hier ook nog eens het stratumseind van Bangkok. hier spoelde ik met opnieuw een lokaal biertje de eerder genuttigde sprinkhanen, kakkerlakken, schorpioenen, maden, kevers en ander denkbare insecten weg. Niet vies en in het begin eigenlijk nog best lekker zelfs, maar na een tijdje ben je wel klaar met die jeukerige pootjes in je keel luidt mijn conclusie. Gelukkig hadden ze nog diverse andere lekkernijen en was ook deze avond een unaniem succes.  

Het begint weer een hele lap tekst te worden merk ik dus laat ik snel doorgaan naar het volgende hoogtepunt: de kookcursus de dag erna, waarom niet? Ik was kennelijk de enige blanke die zich op had gegeven maar uiteraard kon dat de pret niet drukken, wellicht is dat zelfs meer pret. Pad thai, plakkerige mango rijst en meerdere klassieke gerechten werden bereid nadat we natuurlijk eerst alles vers op de markt gehaald hadden en we de producten vervolgens uitgelegd kregen. Ik bleek beter dan ik had verwacht met deze "vreemde" keuken en ook werd er vandaag meer gelachen dan alleen bij het moment dat een van de zichzelf opgegeven Maleisiërs een rijstbal door de zaak kegelde. De vloer was gelukkig een soort van schoon(en we hadden geen reserve) het smaakte in ieder geval alsnog lekker en dat gold eigenlijk voor alle gemaakte creaties vandaag. Toch mooi hoe leuk dingen kunnen zijn als je ze niet plant of iets anders gaat doen dan alleen maar de toeristische dingen. Waarschijnlijk heeft dit allemaal te maken met ons verwachtingspatroon; geen verwachtingen zijn de beste verrassingen(iemand een kussen of tegeltje bij de hand.) Dit brengt mij wel bij de volgende verrassing en dat was de laatste dag van ons avontuur in Bangkok alweer: een park van een aantal vierkante kilometers waarin elk noemenswaardig gebouw of ander highlight uit Thailand was nagemaakt. Geen flauw idee hoe we hier bij kwamen, maar per toeval vonden we het en eigenlijk was dat zover al het hele verhaal van onze reis hier. Bangkok was leuk en aardig maar toch waarschijnlijk wel de minst leuke stad die we bezocht hebben in ons dik 3 maanden durende avontuur, de reis in Bangkok daarentegen was een van de leukste. In dit bewuste park volgde we eerst een tour met audio uitleg door het park en vervolgens hebben we hier nog met mensen gesproken, gegeten en rondgefietst, althans ik heb rond gefietst en Mariz rondgekeken op de achterkant van mijn fiets zittende. Het leek inderdaad op een dorp, maar dan wel ruim 200 jaar terug in de tijd. In ieder geval leerden we op deze manier opnieuw via een leuke manier over cultureel Thailand.

De laatste nacht werd genoten in ons hostel, we bedankten het personeel en zij bedankten en vereeuwigde ons in hen galerij door middel van een afscheidsfoto en de reis naar onze een na laatste bestemming Hongkong werd ingezet.