deel 3 Tokyo

De reis per vliegtuig duurde alsnog een dikke 4 uur vanuit Manilla, het is dan wel niet zo ver weg als vanuit Nederland maar het is en blijft toch van hier naar Tokyo. Midden in de nacht moesten we al vertrekken, het vliegtuig zou immers om 6:30 vertrekken en manilla is al wel zo’n 60 kilometer rijden. In ieder normaal land zou je dus op zijn vroegst om 4:00 vertrekken met deze factoren, want dan kan je tenminste nog rustig aan doen. De tijd dat wij vertrokken: 1:00. Dit heeft te maken met 2 kleine details en ik som ze graag voor je op:

Klein detail nummer 1. Manilla is dan wel maar 60 kilometer rijden maar door het ontbreken van elke vorm van regels in het verkeer rijd je over deze afstand midden in de nacht zelfs al 3 uur. Dan zou je daar dus 4:00 uur aankomen hoor ik je nu denken, dat is toch alsnog veel te vroeg? Inderdaad detail nummer 2: de bevolking hier, en eigenlijk in heel Oost-Azië is knettergek en houdt ervan om in rijen te staan. De regel als er een rij is zal het wel goed zijn is hier levensmotto nummer 1. men komt in de buurt van het vliegveld van Manilla en alvorens men zelfs de auto heeft kunnen parkeren, ziet men al een gigantische wachtrij opdoemen met de lengte van de complete Elfstedentocht. Nu moet ik zeggen, gelukkig verdween deze rij ook zo snel als de illusie ieder jaar weer op het ook daadwerkelijk er komen van een Elfstedentocht, maar dat was niet de laatste rij die we deze nacht zouden zien en uiteindelijk haalden we het nog maar net op het spreekwoordelijke nippertje.

Hier zijn we dan: Narita airport Japan, nog even wat kleine dingetjes regelen zoals Wi-Fi en Euro omzetten in Japanse Yennen en dan kan de treinreis naar Tokyo ingezet worden. Omdat we nog geen pasmo-kaart(soort van ov-chipkaart) konden kopen werd er een kaartje gekocht, dit was gelijk al 40 euro en dan waren we nog niet eens bij het hotel. Ook de reis waarvoor we een ticket hadden verliep nog niet zo vloeiend en er vielen al gelijk een aantal punten op hier in Japan: 1 Alles is hier best wel aan de prijs. 2 Er zijn maar heel weinig Japanners die Engels spreken en 3 het openbaar vervoer werkt hier toch net wat anders dan in Europa. Resultaat 50x verdwaald en dat op zijn minst dat zelfde aantal euro’s verspilt. Het voordeel was wel dat we nu tenminste begrepen hoe het hier werkte. Enige wat er nog uitgevonden moest worden was het overstappen, we moesten naar buiten om 500 meter te lopen naar een andere halte, maar waar kon die halte zich bevinden? Ik besloot om het 2 japanners te vragen die aan het wachten waren op de lift. Van de vriendelijke verlegen japanners waar we over gehoord hadden werd bij deze 2 inwoners in ieder geval het verlegen gedeelte ons erg duidelijk en de reactie zal ik dan ook nooit meer vergeten. Het waren 2 mannen in pak met elk een koffertje in hun hand, ik schat van een jaar of 40. Toen ik binnenkwam lopen in het hokje voor de lift en mijn vraag stelde. Imiteerde ze beide Usain Bolt, dit betekent dat ze dus beide voordat ik mijn vraag goed en wel uitgesproken had, het op een hollen zetten en ik ze nooit meer terug heb gezien. Eerste indruk: Deze mensen zijn nog gekker dan in de Filipijnen en dat bleek ook toen we dus eindelijk in het centrum waren aangekomen. Alles wat je op de televisie ziet over Japan is waar; Je merkt niet dat de zon onder is omdat er zoveel licht is; Eindhoven lichtstad? Eindhoven waar licht dat? Vanaf alle kanten komt er geluid op je af, op ieder gebouw hangt een bioscoopscherm met afspelende film/advertentie. Het is bizar, Tokyo is zoveel verder ontwikkeld op technologisch vlak dan wij in Europa en dan heb ik het nog niet eens gehad over de toilet. De toilet…. de toilet is briljant! Het lijkt op een computergame zoveel knoppen en functies zijn er, ik zal er verder maar niet teveel op in gaan maar er is o.a. een functie die doorspoelgeluiden afspeelt, zodat je niet hoort dat de gene naast je “de boodschappen doet” want dat is taboe en niet netjes. Wel denk je dat die 100x aan het doorspoelen is en de gehele zoetwatervoorraad er door heen jast. Maar dat is geen probleem.

Harajuku was de naam van het stukje Tokyo wat we vandaag gingen bezoeken. Een wijk waar het woord overdressed(letterlijk: overkleed) niet bestond en dat zullen we nog wel eens zien dachten wij. We gingen zo idioot als we maar konden op pad en inderdaad; daar aangekomen waren we nog steeds een van de “normaler geklede” geniaal om te zien! En niet alleen de uiterlijke vertoning van de mensen is hier bizar ook het geen wat ze verkopen in de winkeltjes: suikerspinnen zo groot als een volwassen man. Softijs in de vorm van een kip, konijn, varken of noem het maar op. De kledingwinkels zijn allemaal carnavalswinkels en Hello kitty is opnieuw een religie. De meeste dingen heb ik nog geen eens het idee van wat hun functie is of welke idioot dat ooit zou gaan kopen maar wel is het leuk om te zien. In een winkel, ik geloof dat ze er ondefinieerbare artikelen verkochten, was zelfs een ballenbak met ballen in de vorm van perziken. Het was één straat, maar je kon er makkelijk heel de dag in doorbrengen. We hebben er toch wel wat gekocht en de beste aankoop waren oorbellen van “the simpsons” voor Mariz.

In de volgende wijk: “Shibuja” bekend van de drukste oversteekplaats ter wereld, bezochten we een maidcafé. Dit is een café waar je bediend wordt door serveersters gekleed als een “cute” tekenfilmfiguur. Ik kan eigenlijk niet echt beschrijven wat daar binnen gebeurt is of wat het precies is, maar ik heb nog nooit zoiets mafs meegemaakt als dat. (de foto’s zullen meer vertellen.) Wel kan ik zeggen dat het een hilarische ervaring was.

Beste activiteit naar mijn mening waren de “skinny bars” die we later bezochten. Dit zijn die bars die je wel vaker op televisie ziet. Als iemand binnen komt moet de rest opstaan omdat er alleen maar plek is voor een aantal krukken aan de bar. We kwamen uit bij een achterafbuurt die naar later horen zeggen bij toeristen en zelfs bij veel locals onbekend is. Bij de bar die we binnenstapte was nog niemand, de eigenaar; een ouder Japannees mannetje schrok op en stookte de boiler op om ons vervolgens de inmiddels welbekende warme witte handdoek uit te rijken. We bestelden een pruimenwijn, die hij zelf had gemaakt en met de pruimen er nog in op de bar gepresenteerd stond. Geweldig! Dat wil ik zelf ook gaan maken! Heerlijk! Een ander stel kwam binnen; een broer en zus uit India waarvan de broer al 20 jaar in Tokyo woonde en de taal een beetje sprak. Dit heeft ons enorm geholpen bij het begrijpen van wat de regulars(vaste gasten) die later nog binnen kwamen en de eigenaar zelf te vertellen hadden. De bar die wij hadden uitgekozen hoorde bij de 3 oudste bars van deze buurt.(in totaal rond de 30 bars) De eigenaar zat hier nog maar 3 jaar maar was hiervoor een vaste gast en toen de oude-eigenaar overleed liet die het na aan deze vaste gast, hij wil het op zijn beurt ook weer door gaan geven aan een regular. Het mooiste aan deze bar was dat je, je eigen fles whiskey, gin, vodka of welke sterke drank dan ook kon kopen, die fles werd dan boven op een plank gezet met je naam erop en dan kon je de volgende keer gewoon je eigen fles pakken. Mooi bedacht: mensen komen terug, leren elkaar kennen en zo krijg je een vriendenkring die ook nog eens betaald. Normaal hielden ze niet van toeristen maar omdat wij deze plek gevonden hadden vonden ze het prachtig dat wij hier waren en trakteerde de andere gasten en de eigenaar ons op eten en hebben we uren naar hun verhalen geluisterd. Onverwachts een prachtige avond! Deze avond werd hierna nog afgesloten met classic Japanse Karaoke en de volgende dag hadden we afgesproken op een bedrijf ’s morgens om 10 uur.

Het was een bedrijf wat Kimono’s verhuurde, Kimono’s zijn de traditionele kleren van Japan. Het was in een bedrijf ergens in een zijstraat waar niemand te bekennen was, ergens bij een lift stond de naam van het bedrijf op de 5e etage. Wij in de veel te krappe lift gestapt, waar zouden we in hemelsnaam terecht komen. Etage 5: deuren gingen open…. Kippenhok, 10 vrouwen schreeuwde werkelijk door elkaar, en dat allemaal in het Japans, ik geloof dat ze het ook tegen ons hadden maar dat ging me allemaal veel te snel.

Het volgende wat ik begreep was dat we in een Kimono in een Rickshaw zaten. Rickshaws zijn een soort van koetsen maar dan getrokken door een enkele man met een rijsthoed, Het traditionele vervoersmiddel. Deze hadden we ook gehuurd want je wil wel de volledige ervaring. Het bedrijf kan in ieder geval een nieuw uithangbord voor op de straat gaan kopen want na onze investeringen hadden zij geld genoeg.(rib uit mijn lijf) Maar het zeker waard, gekleed als traditionele japanner en Teun in een Kimono gingen we op weg. Onze gids: “Jambo” liet ons alle coole plekken van Asakusa(de wijk waar we nu waren) zien. En na deze rit in de Rickshaw hebben we nog verschillende van zijn aanraders bezocht. Ook het Japannees eten werd in deze trip natuurlijk niet overgeslagen: opopenyaki en teppenyaki ofzoiets, in ieder geval zijn dat pannenkoeken bestaande uit groente, vlees en noedels van pannenkoekendeeg die je zelf moet bakken voor je op tafel. Traditionele Ramen, Sushi van de loopband en nog veel meer raar genaamde lokale snacks/gerechten.

Dus: gelukkig hebben we de foto’s nog.

Al met al was mijn enthousiasme voor deze bestemming niet onterecht en is het denk ik de gaafste stad waar ik ooit geweest ben, een absolute aanrader mocht je nog op zoek zijn naar een bestemming voor je volgende stedentrip.

Voor ons zal het volgende avontuur in deze reis zich hoofdzakelijk af gaan spelen in het wat meer zuidelijke stuk van de Filipijnen.