deel 1 - De Filipijnen

Het is de vroege morgen van dinsdag 12 Februari en mijn reis gaat nu toch echt beginnen. De plannen stonden er al voor een jaar en na nu eindelijk zo ongeveer genoeg gespaard te hebben kunnen we vandaag dan toch vertrekken. Eerst naar Schiphol en dan via Hong Kong naar Manilla; de hoofdstad van een land dat  verdeeld is in een slordige 7200 eilanden, oftewel: de Filipijnen.  

Nou, prima plan! Alleen was "zo gezegd" nog niet zomaar "zo gedaan" sterker nog het kwam neer op een; zo gezegd, zo niet gedaan. Het is inmiddels woensdag 13 februari wanneer het hoogtepunt van de reis tot dusver het op en neer klapperende rolgordijn in de vertrekhal van Schiphol is.

Na een vertraging van 10 uur, 3 paspoortcontroles, 2 checks in de douane en maar liefst 3 wisselingen van de wacht in Kaaswinkel "Say cheese"  van tegenover deze zelfde vertrekhal, is er dan eindelijk een omboeking van de vlucht en kunnen we op weg. Met tussenstop in het paradijs in de woestijn genaamd Dubai, vliegen we met Emirates een vliegmaatschappij uit het land waar Dubai aan toe behoort naar "het beloofde land." De vliegtuigen zijn voor iedere persoon apart uitgerust met een complete cd/dvd winkel, tevens kun je door middel van verschillende camera's precies zijn hoe het vliegtuig vliegt en waar het zich op dit moment bevind. Als klap op de vuurpijl houdt de Dubaise versie van Piet paulusma je op de hoogte van het weer in de gehele wereld. Nooit tevoren voelde ik me meer als een welvarend oliesjeik dan op dit moment.

De reis van rond de 20 uur eindigt om 23:00 plaatselijke tijd in Manilla en alleen een belachelijk chaotische variant op de populaire 20e eeuwse spelshow: "Ren je rot" houdt ons weg van een van 's werelds meest onveilige plekken op aarde. Via de toilet naar de paspoortcontrole terwijl in deze rij nog naar de afgifte formulieren van "aankomst in de filipijnen" gerend moet worden om deze vervolgens vliegensvlug in te vullen. Hierna zal er via meerdere vliegmaatschappijen de juiste gevonden moeten worden om nog een formulier in te vullen dat voor ons zal zorgen dat de bagage opgestuurd zal worden naar onze verblijfplaats in Candaba.( oowja lachen detail, de bagage zat al in het cathay pacific vliegtuig en kon dus niet meer mee met onze omgeboekte vlucht) Maar goed, uiteindelijk alle vragen goed beantwoord, de bagage komt over 3 dagen en mijn eerste officiële Filipijnen stempel in mijn paspoort is een feit.

33 video's en 398 foto's bij het inlopen van de aankomsthal van Manilla airport, de privacywet bestaat vast niet in dit land. Iedereen draaft en schreeuwt hier door elkaar, dit zelfde scenario tref ik aan buiten het gebouw van de Airport. Rood, oranje, groen de kleuren van het zogenaamde stoplicht, ik heb zo het idee dat in de Filipijnse taal deze gekleurde paal een andere naam heeft want elke vorm van verkeersdeelnemer lijkt niet te weten dat; Rood, stoppen inhoudt. Wat was ik dan ook blij dat ik na, iets wat meer op de set van een actiefilm leek, eindelijk in de auto zat. De hoofdpersoon, laten we hem voor de gein "Teun" noemen in dit geval, werd ontvoerd en in een afstand van zo'n 150 meter totale chaos meegesleurd door privé chauffeur Michael. Blij dus dat ik eindelijk in de auto zat en eens rustig om me heen kon kijken. Kinderen die op straat zitten, volwassenen die op straat zitten, mensen die afval uit het raam flikkeren en weer andere mensen die in gevecht met de 50 aanstormende straathonden tussen het vuil naar iets eetbaars zoeken. Nou gezellige boel hier! Ik denk overigens ook niet dat ik het voor elkaar ga krijgen om hier zelf ooit auto te rijden. Dit is namelijk voor het eerst dat ik realiseer dat sommige mensen autorijden hebben ontwikkeld tot super talent. Tot een van die mensen behoort gelukkig Michael en 3 uur en een stop in Filipijns meest beroemde restaurant; Jollibee later, zijn we dan eindelijk in Candaba. Een geniale welkomsmuur met bijbehorend comité wacht ons op. We zijn "thuis!"

Een tour door het huis de volgende dag, leert mij dat er hier 5 mensen wonen: Ima, Tita Ruby, Tita Rizza, nicole en Ate Basjon oftewel Mariz haar familie. Het huis heeft verschillende slaapkamers, een keuken, een woonkamer en een tuin. Het is nog best groot vind ik en natuurlijk is het niet zo luxe en solide als de huizen in Nederland maar het valt me toch niet tegen. Wel zitten overal gaten en is er veel schade in de onderste 1,5 meter van het huis vanwege de jaarlijkse overstromingen. Natuurlijk is de tuin ook omringd door een grote muur want je kan hier niemand vertrouwen. Maar wel is iedereen je vriend??? Hmm toch vreemd. Wanneer we de tuin inlopen worden we welkom geblaft door een 3-tal honden. De kabaal die deze huisdieren gezamenlijk produceren kan je vergelijken met de gemiddelde nies van een vader óf een gesprek tussen een stel inwoners van dit land. In ieder geval heb ik een hoorapparaat nodig na dit voorval. Het valt me op dat de viervoeters totaal geen leefruimte hebben en opgesloten zitten op nog geen vierkante meter. Dit schijnt wel te moeten want zou je hond ontsnappen en de straat oplopen dan bestaat er een riante kans dat hij verwerkt wordt naar supplement voor bij de rijst.

2 dagen later vraag ik me af terwijl ik bij 33 graden een kuil in de tuin sta te spitten of dat niet beter geweest was. de kuil is namelijk niet zomaar een kuil, maar een graf. Een van de honden heeft het leven gelaten, kassie wijle (zouden ze in Rijkevoort zeggen.) Erg rauwig lijken ze er hier in ieder geval niet om want er wordt besloten er weinig woorden aan vuil te maken en 5 minuten later lopen we al fluitend naar de markt in het dorp. Nadat ik gisteren mezelf al tegoed mocht doen aan achtereenvolgens: varkensbloed, ingewanden van een varken, de ingewanden van een kip en diens gefrituurde vel. Zijn vandaag ballen gemaakt van vis,(tenminste ik hoop dat ze dat bedoelde met fishballs) kwekkwek( vermoedelijk gemaakt van eend)  en vele andere plaatselijke 'lekkernijen' aan de beurt. Terwijl ik een van de delicatesse op sta te peuzelen word ik ineens heel vreemd aangekeken door 8 mensen, ik herhaal 8 mensen op één scooter. Ik word hier constant aangegaapt of ik Jezus op een driewieler ben. Maar ik vind dat je dat recht verliest als je zelf degene bent die met zijn achten op één scooter geklauterd bent.

's Avonds wordt de verjaardag van ima(oma) ingeluid, dit gebeurt met alle 300 familieleden, een tafel met voedsel; genoeg voor een heel dorp en een karaokecomputer met boxen te horen tot wel 10 straten verderop. De karaokecomputer is gelukkig al heel de dag mooi ingezongen, dus op het moment dat men besluit dat het wel lollig zou zijn als ik een dijk van een Filipijnse hit zou gaan zingen hoef ik me daar geen enkele zorgen meer om te maken. Nadat alle 300 familieleden hun camera tevoorschijn getoverd hebben kan ik beginnen. 86 van de 100 punten maakt mij een tevreden man aan het eind van dit ruim 3 minuten durende openlucht concert. Helaas zou dit niet het enige liedje zijn waarop ik de buurt zou trakteren deze avond. Het zal jullie niet als een verrassing komen dat de familieleden de camera's nog niet opgeborgen hadden toen de volgende uitdaging me alweer te wachten stond: het eten van het meest beruchte streetfood in de Filipijnen, de Balot. Voor mijn bezoek hier had ik al veel gehoord over de delicatesse en vanavond had ik het geluk dat tito Miller(ome Miller) speciaal voor mijn komst dit had klaargemaakt. Wat een geweldige man! hulde, hiephoi, hoezee. Hoe dan ook, de Balot is een bevrucht eendenei met het embryo hiervan meegekookt in het ei. Zoek het anders maar op via internet, of wanneer je een zwakke maag hebt, doe het vooral niet! Het duurde 1 helse minuut en een aantal keer kauwen op het embryo van een baby-eend voordat het een feit was: ik heb Balot gegeten. Het smaakte eigenlijk nog best wel prima, maar denk toch dat ik het niet vaak meer zal eten. Nu nog even de Balot wegspoelen met "Redhorse" het lokale bier en dan vlug naar bed. Morgen is het zondag en dan zal er om 5:00 opgestaan moeten worden voor de heilige mis in de kerk in het dorp. 

De mis is eigenlijk toch wel een van de mooiere ervaringen tot nu toe. 5:30 begint die, maar dat is natuurlijk in Filipijnse tijd, dus zelfs de mis zou pas ruim 15 minuten later starten dan het afgesproken tijdstip. Alles is hier heel relaxt, niemand heeft haast, niemand heeft stress en niemand klaagt. Hoe anders is dit in Nederland. Na van buiten een terras-stoel gepakt te hebben en deze midden tussen de kerkbanken gedeponeerd te hebben zit ik er klaar voor. Een 2 uur durende katholieke mis geheel in Filipijns-pampanganees(provincie waar Candaba in ligt) dialect. Het is een prachtige kerk, veel goud en al de ramen staan open, dit maakt het samen met het toedoen van de ventilatoren zeer aangenaam. Wat me ook meteen opvalt zijn de televisies aan de muren, in tegenstelling tot Nederland is de kerk mee-geëvolueerd met de moderne tijd. Geen papieren boekjes, kille kerken en saaie ouderwetse eindeloze verhalen, maar een goed gevulde, vrolijke kerk met televisie schermen waarop om de 5 minuten een nieuw karaoke nummer op verschijnt. Althans dat is wat ik dacht, later bleek dat ik uit volle borst bijbel verhalen in de plaatselijke taal mee had staan zingen. Toch leuk! Dit was overigens niet de enige verkeerde opvatting; het massale wrijven over het voorhoofd na iedere storm van woorden was geen epidemie van acute voorhoofdsjeuk maar het maken van een kruisje na een gebed. Ook de gekleurde visnetten waren niet bedoeld om mee te vissen, maar voor de collecte en we werden dus verzocht onze peso's daar in te gooien. Toch voelde ik me als een lokale Pampanganees tijdens de mis, en al helemaal nadat de foto waar ik met de pastoor op sta op de dorpssite en de heilige vader zijn persoonlijke facebookpagina te vinden was.

Maandagavond op een verjaardagsdiner met alle invloedrijke mensen in het dorp waar ook ik voor uitgenodigd was heb ik mijn 2e foto met meneer de pastoor gescoord. Hilarisch! Donderdag hebben we de grotten in een berg bezocht, althans dat was de bedoeling, ze waren de grotten aan het opknappen omdat een deel ingestort was, dus we hielden het bij een wandeling door de bergen. "Niets nieuws" dacht ik, in de zomervakantie in Frankrijk of Italië hebben we dit zo vaak gedaan, enige detail: let op voor de slangen zeiden ze na de eerste stap bergopwaarts gezet te hebben. Dat maakte de wandeling toch wel wat spannender. 10 minuten later had de hond die ons voorging er een gevonden en na een fel gevecht tussen hond en cobra werden we genoodzaakt de wandeling af te breken. Zelfs mijn meer ervaren Filipijnse metgezellen wilde zo snel mogelijk terug naar de auto en dat is ook wel te begrijpen, was die hond er niet geweest dan had in ieder geval een van ons vijven er niet meer geweest nu.

Morgen zullen we naar palawan vliegen, palawan wordt beschouwt als een van de mooiste strandeilanden ter wereld, dus ik ben benieuwd.